રીંછ એકલું ફરવા ચાલ્યું

રીંછ એકલું ફરવા ચાલ્યું હાથમાં લીધી સોટી;

સામે રાણા સિંહ મળ્યા’તા, આફત આવી મોટી.

ઝૂકી ઝૂકી ને ભરી સલામો, બોલ્યું મીઠા વેણ:

મારે ઘેર પધારો રાણા! રાખો મારું કહેણ.

હાડચામડાં બહુ બહુ ચૂંથ્યાં, ચાખોજી મધ મીઠું;

નોતરું દેવા ખોળું તમને, આજે મુખડું દીઠું!

રીંછ જાય છે આગળ, એના પગ ધબધબ,

સિંહ જાય છે પાછળ, એની જીભ લબલબ.

“ઘર આ મારું જમો સુખેથી, મધની લૂમેલૂમ.”

ખાવા જાતા રાણાજીએ પાડી બૂમેબૂમ!

મધપૂડાનું વન હતું એ, નહીં માખોનો પાર;

બટકું પૂડો ખાવા જાતાં વળગી લારોલાર!

આંખે, મોઢે, જીભે, હોઠે ડંખ ઘણેરા લાગ્યા;

ખાધો બાપ રે! કરતાં ત્યાંથી વનરાજા તો ભાગ્યા.

રીંછ એકલું ફરવા ચાલ્યું હાથમાં લીધી સોટી;

સામે રાણા સિંહ મળ્યા’તા, આફત ટાળી મોટી.

-રમણલાલ સોની

[posts--tag:Gujarati Poem--50]